I Need You to Have Faith In Us

I never liked uncertainties. I am the type of person who knows exactly what she wants in life. And, I like you. So, I had long decided that labels do not matter as long as we’re happy. But, I made that decision for the two us without asking… “Are you happy?”

I wanted to promise you that I am going to stay through ups and downs. That if you decide to love me, I will love you back with the same intensity. But, now, you are giving me reasons not to. I can see the doubts and confusions; all the forced laughs and measured smiles to ward off questions about us. About me.

I hope I know how to describe us so you don’t have to struggle when people ask what to define us. I hope I am strong enough to ask if you’re in for the long run or just a matter of time before you run away. You see, I am used with everyone else fooling me on the first few weeks of being around.

I know it’s hard to trust your heart again. We were both burned and consumed by recklessness before. But, up to what extent do we keep being broken?

I hope I can finally find the words to tell you to please leave if you are not going to take us seriously. Because the more time I spend with you, the more I am falling in love with you. I am not asking you to risk it all. Just a little more faith… to us. To me.

*For a friend.

Irony

At that moment,

She fell in love with beautiful loneliness.

And

He fell in love with shameful happiness.

Good Night

Goodnight.

That night, her soul faded.

Ang Pagsuko ng Bataan

“Putangina! Masakit!”

“Well, shit happens!”

“Kung di ka ba naman tanga sa basketbol! Hindi dito ang ring, dun!”

“Kung di ka ba naman tanga. Hindi dito ang mall! Dun ka maglakad-lakad.”

“Hindi ka man lang ba magsosori?!”

“Ako ba ang nakatama sa’yo? Kausapin mo ‘tong bola, baka magsori.”

Dito nagsimula ang katagang, pag binato ka ng bola, batuhin mo ng sapatos… ‘Yung may takong!

Simula’t-sapul para na kaming aso’t-pusa. Ang tawag niya sa’kin ay Fatty Patty dahil sobra akong mataba nung bata ako. Ang tawag ko naman sa kanya ay Dustin Tingting dahil sa sobrang tangkad niya na patpatin.

‘Yun nga lang, iba ang nagagawa ng basketbol. Lahat yata ng babaeng kakilala ko handang isuko ang Bataan kay Dustin. Handang mabilad sa sikat ng araw, mapansin lang niya. Handang mawalan ng boses, maisigaw lang ang pangalan niya.

Hindi ko na nga alam kung ilang I love you, Dustin at Will you marry me, Dustin ang narinig at nabasa ko ‘pag may basketbol sa kanto. Oo, nag-evolve na nga siyang tao, pero ugaling hayop pa rin! Anhin mo ang itsura kung wala naman siyang modo.

‘Yun nga lang, ako raw ang walang modo. Sabi ng tatay ko, “Kababae mong tao, wala kang modo!”

Isinugod sa hospital si Dustin. Nahimatay. Takot pala sa dugo. Tumama kasi ‘yung takong ko sa kanyang noo.

Kaya napipilitan man, binisita ko siya sa kanilang bahay.

“Hi, may dala akong ulam. Peace offering.”

“Ano ‘yan? May lason?”

“Walang lason. Dinuguan.”

Kung pwede lang n’ya akong batuhin ulit, ginawa na n’ya.

“Biro lang! Adobo, paborito mo!”

Simula nun, biglang nag-iba ang ihip ng hangin sa pagitan naming dalawa. Nagkakabiruan pa rin pero natuto kaming magkaroon ng modo sa isa’t-isa. Sa katunayan nga, isa na rin ako sa mga babaeng handang magbilad sa araw, mapanood lang siya. Handang mamaos, maisigaw lang ang I love you, Dustin kapag naglalaro siya.

Pero hindi ako naging handa nung sinabi niyang, Will you marry me, Patty? Dahil bumaha ng luha at putangina. Pasalamat siya, handa kong isuko ang Bataan sa kanya.

Mahal Kita, Bad Boy

“Dun ka nga sa kusina. Magbalat ka ng patatas.”

“Pucha! Di ako si Cinderella.”

“Tanga! Si Princess Sarah ‘yung nagbabalat ng patatas. Si Cinderella ‘yung nagkukuskus ng sahig.”

“Tanga! Ika-uunlad ba ‘yan ng buhay ko ‘pag alam ko ang pagkakaiba?!”

 

Tatlong taon na kaming boardmate. Dalawang taon na kaming magkaibigan. Isang taon ko na siyang minamahal.

Ewan ko, bigla-bigla na lang. Parang boom! ‘Yun na! May tama na ako sa puso. Ni hindi nga siya pasok sa listahan ko.

Mahilig ako sa maginoo. ‘Yung good boy. ‘Yung ‘pag niyaya ko sa kama, sigurado akong walang mangyayaring masama. ‘Yung pwede kong kaladkarin sa library o tumunganga lang sa tabi-tabi.

 

Pero ikaw ‘yung tipong ‘pag sinabihang kanan, kakaliwa. ‘Yung tipong peligro ang ulam sa umaga o tinik sa bawat lalamunan ng iba. Walang bawal, walang imposible. ‘Yung ‘pag minahal kita, suicide mission ang eksena.

 

Sabihin ko na kaya? Baka ito na ang tamang panahon para malaman niya. Mukha naman siyang sobrang masaya. Isa lang naman ang kalalabasan – hinding-hindi na kami babalik sa kung anumang meron kami ‘pag sinabi ko na.

 

“Oi, may bangungot ako kagabi. Sabi ko raw sa’yo, I love you.” Pwede na siguro.

“Pucha. Ano namang sagot ko?”

“’Yun mismo. Sabi mo, pucha.”

 

Biglang ang tahimik. Sobrang tahimik na rinig na rinig ko ang malakas na pagkabog ng puso ko.

Di ko na kaya. Sabi ko nga, dun na ako sa kusina. Sasaksakin ko pa ‘yung patatas… isa-isa. O kaya’y pasabugin ko na lang kaya?

 

Pagtayo ko, bigla niyang hinatak ang kaliwang kamay ko.

“Wala sa bokabularyo ko ang mga salitang I love you.”

Sabi ko nga…

“Pero, pwede kong idagdag… pagdating sa’yo.”

Nagtitigan kaming dalawa. Parang may staring contest. Kumurap, talo.

“‘Pag sinabi ko bang idagdag mo, idadagdag mo?”

“Depende. Kung kasama ang salitang… tayo?”

 

Idinagdag nga niya. Nauso rin ang salitang bhe at ang mga salitang pucha, mahal kita. Bad boy man o hindi, sasaktan man ako o hindi, alam ko siya pa rin ang pipiliin ko. Mahirap sumugal pero mas mahirap ‘pag ‘di ako sumugal. Balang araw, masasabi kong nagmahal ako at naniwala sa isang bad boy.

Deadma Beauty

“Kumusta ka?”

 

Eto naman, para namang hindi tayo nagkita kahapon. Araw-araw na lang basta pagsapit ng alas-singko, dito ka na dumidiretso. May dala-dala ka pang rosas at kahon ng tsokolate. Araw-araw na lang parang nililigawan mo ako.

 

“May ipapakilala ako sa’yo bukas.” Bigla mong nasabi.

Napatitig tuloy ako. Parang may nagbago sa’yo. Parang umaliwalas ang mukha mo. Parang may ningning ang mga mata mo. Parang may kakaibang saya ‘yung pananalita mo.

 

 

“Magugustuhan mo siya. Maganda. Matalino. Masayahin. Parang ikaw.”

 

Ang sabi mo pa pinapasaya ka niya. ‘Yun naman ang gusto ko di ba? Ang makahanap ka ng iba. Wag kang mag-alala, kahit sino pa siya basta pinapasaya ka niya, masaya na rin ako para sa’yo.

 

“I’m sorry.” Ilang beses mo ba ‘yan sasabihin? Ilang beses ko ba maririnig sa’yo ‘yan? Ilang beses ko ring sasabihing napatawad na kita. Matagal na. Hindi mo naman kasalanan.

Sana ‘yung ipapakilala mo bukas ang siyang pupuno sa mga pagkukulang ko. Sana aalagaan ka niya. Higitan ‘yung pagmamahal ko sa’yo. Masyado yata akong mahina dahil hindi kita pinaglaban. Sana siya na. Sino kaya siya?

Hindi na tayo pwede, eh. Hinding-hindi. Masaya na ako sa anim na buwang nakasama ka. Salamat. Salamat kasi pinaramdam mo sa akin kung paano totoong magmahal at mahalin.

Matagal-tagal na rin ang tatlong taon. Panahon na para makahanap ka. Aksidente lang ‘yun. Maulan kaya nawalan ka ng preno. Hindi mo naman sinasadya. Wala namang may gusto nito.

 

Dumalaw ka pa rin ha? Mamimiss kasi kita. Magdala ka pa rin ng rosas at tsokolate. Hindi ako magagalit pag ‘di ka na makakadalaw araw-araw o kaya’y ‘pag wala ka ‘pag undas.

Basta pramis mo lang ‘pag may panahon ka, dumalaw ka lang. Andito lang naman ako, hindi aalis. Gagabayan pa nga kita. Makikinig ako pag may problema kayo o kaya’y kahit ‘yung mga simpleng lambingan niyo o munting bagay na nagpapasaya sa inyo. Pramis, hindi ako magseselos. Pramis.

———

Mema(sabi): Buti na lang hindi selosa si ate! Kung hindi lagot ‘yung ipapakilala niya!

Kaya ang gintong aral dito ay magmove on! Ang multo nga nagmomove on, tayo pa kaya! 

Konyo Bebe

Alam mo bang galit na galit ako sa mga konyo?

‘Yung tipong pagnagkarally sa EDSA para ibagsak ang mga konyo, siguradong ‘asa unahan ako. Di ko naman aakalain na ako pala ang babagsak…sa’yo.

Nahulog ako sa isang katulad mo, isang konyo.

Nung unang beses kitang nakilala,

“Hi, is someone nakaupo here?” Di ako nakasagot. Natulala ako. Ni hindi ko nga narinig ang kakonyohan mo. Sabi mo ulit,

“Um, may nakaupo here?” Wala pa rin. Nakakahiya na ako. Tulala pa rin.

Ngumiti ka lang nang alanganin.

“Pwedeng makiupo dito?” Bigla akong natauhan. Siguro, dahil kaya mo naman palang magsalita ng diretsong tagalog.

“Yep.” My gulay! Ako ba to? Anong sinabi ko?! Pangkonyo ang yep! Dapat oo! Gusto kong batukan ang sarili ko! Anung nangyari sa’kin!

Nung unang beses kitang niyaya,

“Where are we going ba?” Pinigilan ko ang sarili ko. Di na ako umimik. Gusto kong sabihin na sa susunod ‘wag mo na lagyan ng ba. Okay na yung where are we going. Okay na ako dun.

Nung unang beses kitang sinundo,

“Asan na you? Here na me sa shed.” Napahinto muna ako para huminga. Para kalmahin ang sarili ko. Hindi ka naman bobo. Matalino ka nga eh. Sobrang talino pero di ko maintindihan ba’t ganun ka magsalita? Dahil ba ganun ‘yung mundong kinalakhan mo?

Nung unang beses kitang sinabihan ng mahal kita,

“I love you din kaya.” Hindi ko na pinansin ‘yung salitang kaya. ‘Yung oras na ‘yun sobra akong masaya. Akalain mo, mahal mo rin pala ako.

Pag-ibig. Kahit ayaw na ayaw ko sa mga katulad mo, ikaw ang minahal ko. Kahit nung una, gusto kong sumuka ‘pag may naririnig akong katulad mo. Kahit nung una, gusto kong ipatapon sa dagat-dagatang apoy ‘yung mga katulad mo.

Ngayun, balewala na lang sa’kin. Kasi pag nagmamahal, tinatanggap mo lahat lahat. Lahat ng kagandahan, kapangitan, kalakasan at kahinaan n’ya.

Siguro kahit sukdulan pa ang pagiging konyo mo, mas mamahalin pa rin kita. Kasi ganun ka na talaga. Darating ang panahon na maaring magbago ka, pero hinding-hindi ko hihingin na magbago ka. Dahil bahagi na ‘yan ng ‘yung pagkatao. Bahagi ‘yan ng tinanggap ko.

Sabi nga sa pelikula, ‘pag mahal mo, mahal mo! Walang kasi kasi, walang pero pero.

“Andyan pa rin you?” Nakalimutan ko, kausap pa rin pala kita sa telepono.

“Yep, bebe.” Ha? Ano?! Ako yata ang nagbago. Sana mapatawad ako ng buong mundo. Sisihin ang pag-ibig. Oh, pag-ibig.

————-

“Pag mahal mo, mahal mo! Walang kasi kasi, walang pero pero. Kasi mahal mo eh!” – Sarah Geronimo (A Very Special Love, 2008)

Ex ni Doding Daga

Kung may isa man akong pinagsisisihan, ‘yun yung naging tayo.

Sabi nga ni Kuya, “Pucha, di ko lubos maisip na naging kayo pala. Mukha siyang doding daga!”

“Kaya sa susunod, kilalanin mo muna. Gaya ngayun, ang tawag sayo ay ex ni Doding Daga!” Dinagdagan pa niya ng sobrang lutong na, “Nakakadiri!”

Kung andito ka lang, siguradong kamao ang ulam mo. Ba’t naman hindi, niloko mo lang naman ako. Masyado yatang uso ang manggago, kaya pakiramdam mo may karapatan kang mangtarantado.

Ito pala yung tinatawag nilang intense. ‘Yung pakiramdam na gusto mong maglaslas, ‘di lang isang beses. Nakakagigil. Nakakainis.

Di ka naman gwapo. Ako nga raw ang agrabyado. Kaya di ko lubos maisip san ka humugot ng lakas ng loob at kapal ng mukha para manggago.

Minsan, ayaw ko pang aminin na wala na talaga. Pero, sa tuwing naiisip ko na nagdala ka ng iba sa’king kama, gusto kong masuka. ‘Yung bottomless ha.

Idagdag mo pa na nanlalagkit na rubber ang bumati sa akin ng magandang umaga. Pwedeng-pwede sa Maala-ala mo kaya, titled, “Condom”.

Siguro ang naging problema, kung may sukatan ng pag-ibig, ‘yung akin, punong-puno ‘yung siyam na planeta, ‘yung sa’yo, pwede na ‘yung sampung tasa. Mas mahal raw kita. Ng isanlibong beses.

Kaya hayan tuloy. Ako’y tinapak-tapakan. Sinaktan. Niloko. Ginago.

Kelangan ko na magising sa katotohanang binubulag lang ako ng aking ilusyon na tao ka. Sana pala nilagyan ko ng acetone ‘yung kape mo. O kaya’y ng sabong panlaba ‘yung pagkain mo. Masarap! Subukan mo! Bubula ang bibig mo. Pero baka di ka tablan, ni wala ka ngang puso’t kaluluwa.

Sana makarma ka. Sana sa susunod ikaw naman ang saktan. Ikaw naman ang gaguhin. Para maramdaman mo na sagad ang sakit. Na para kang sinaksak ng paulit-ulit.

Kahit anung gawin ko, nakakabit na nga ang pangalan ko bilang ex mo- bilang ex ni doding daga. Pero sa susunod, sisiguraduhin ko na worth it siya. ‘Yung pwede kong ipagyabang at ipagsigawang, “Ex ko yan!”

Di tulad ngayun. Nakakahiya. Nakakasuka.

Buntis ako, Green

Biyernes. Tradisyon na ng barkada ‘yung tumambay sa inuman. Ginagawa naming isang malaking playground habang naglalaro ng mga kung anu-ano.

“Ibalik natin ‘yung pelikula dare! Maraming pogi!”

Kelangang masabi mo ‘yung linya sa isang pelikula habang ginagawa ‘yung utos ng barkada. At nagsimula ngang umikot ang botelya kasabay ng ‘di ko mabilang na shots ng tequila.

Naka-polong light green ang aking biktima. Mukha pa naman s’yang maamong tupa. Mukha ring masarap, pang-ulam ‘pag nangangati ka.

Paglapit ko, bigla akong sumigaw ng,

“Buntis ako, Green! Kelangan mo ‘tong panagutan! Lahat ng ibinibigay ko sa pamilya ko, ibinibigay ko rin sa iyo! Lahat! Lahat! Lahat!”

Mahihiya si Claudine Barreto sa pelikulang Milan sa panggagaya ko. Mahihiya siya sa galing kong umarte. Pang-Famas! Best actress!

‘Yung mukha niya parang sinabugan ng bomba. Gulat na gulat. Tumawa lang ako at sa mahinang boses,

“Sori. Nagkatuwaan lang. Dare.”

 

Bigla siyang tumayo.

“Sori?! Hindi ako ang ama niyan! Alam nating pareho na niloko mo ako! Dun ka maghabol!” Mahihiya ang ambulansiya sa lakas ng boses niya.

Ako naman ang hinagisan ng bomba! Natalbugan ng akting. Best actor siya!

“Hayan, quits na tayo.” Saka siya ngumisi na parang walang nangyari.

Tumaas ang dugo ko. Pulang-pula ang mukha ko. Understated ang salitang hiyang-hiya ako. Nung oras na ‘yun, gusto ko lang namang pumatay ng tao.

“Mukha kang sayote sa damit mo!” Wala akong ibang nasabi.

“Mukha kang bulok na kamatis sa tindi ng lipstik mo.” Mahinahon n’yang sagot.

Putangina! Bading ba ‘to! Pumapatol sa babae!

Nung sumunod na biyernes, s’ya naman ang lumapit.

“Hi, sori sa nangyari. Alvin, hindi Green.”

Mula noon, naging bahagi na siya ng ritwal naming inuman. Araw-araw ko na rin siyang kasama sa lahat ng lakaran.

Hanggang isang araw,

“Buntis ako, Alvin.” May nginig. May kaba.

Napatingin s’ya. Nagtatanung ang mga mata.

“Pag lalake, gusto ko Green ang second name niya, ha.”

Bigla niya akong niyakap sabay dugtong ng, “Bawal paglihian ang sayote!”

Sobra akong napahalakhak. Sobrang dinamdam niya ‘yung biro kong sayote.

Mag-dadalawang buwan na kaming kasal. Magdadalawang taon na ring nangyari. Paglabas ni Green, ikwekwento ko sa kanya ang talambuhay ng pangalan niya. At kung paano ko nakilala ang Daddy niya.

————–

“Lahat ng ibinibigay ko sa pamilya ko, ibinibigay ko rin sa iyo! Lahat! Lahat! Lahat! Lahat lahat lahat!”

– CLAUDINE BARRETO in MILAN

——

Mema(sabi): Minsan, naglaro kami ng dare sa flat. Inisip ko nung una ang childish pero sobrang na-enjoy naman namin.

French Girl (FG): (katok sa pintuan) “Hi, I have something to tell you. I am leaving tomorrow so I’d like to use this opportunity to say… I love you.”

(Nakatago kami sa laundry room habang nagcoconfess siya sa may hallway!)

German Guy (GG): Uhm… Okay.

HAHAHAHA Sobrang tawang-tawa kami after nun! Game naman si FG kahit first time daw niyang mareject. Nagred lipstick pa siya! For the win, as always. Sa nagtatanung, hindi naging sila.

Ang Pato, Swan at Baboy

“Sori, di ka imbitado. Hindi imbitado ang mga pato sa party ng mga swan.” Sinabayan ko ng flip ng buhok at walk out. Ganyan ako kasama. Ganyan ako mang-alipusta. Sinimulan niyo, tatapusin ko.

“Ba’t di mo siya inimbitahan?”

“Ayoko sa pato. Mahilig sa tira-tira ng iba.”

 

Masyado kong itinanim sa utak ko na masarap maghiganti sa taong tulad mo. Hindi ko ‘to ginusto, pero andito na tayo.

Kayo nga dyan, ni hindi niyo ako inimbitahan nung magdesisyon kayong magpafiesta. Makalat. Makulay. Maingay. Ang aking mahal na bestfriend at mahal na boyfriend. Nasa iisang kama. Kung inimbitahan nyo lang ako, eh di sana, baka mas masaya pa. Wala sanang ganito. Wala sanang nasaktan at nasasaktan.

Masarap ba siya? Ni hindi ko nga natikman, tinikman mo na. Baka dahil masyado akong pakipot pa, kaya naghanap naman ng iba. Sabi nga nila, kapitbahay first. Nagkataong ikaw ang pinakamalapit na pwedeng bumukaka. O siya, sayo na siya. Kahit magpaparty pa kayo magdamagan. Araw-araw. Gabi-gabi.

Sinabihan pala ako, sobra na daw ang aking pang-aalipusta. Ni hindi nga nila alam na pagkatao ko ang inalipusta. Kung ipagkalat ko kaya? Wag na. Baka koronahan ka pa na reyna ng mga puta. Baka masyado ka pang matuwa, ikamatay mo pa. O di ba, ang bait ko pa!

Kaarawan mo na sa makalawa. Di ako makakadalo pero meron akong regalo. Labimpitong pato. Ka-edad mo. Kaugali mo.

Pero hindi dun nagtatapos ang regalo ko. Bibigyan pa kita ng isang kasamang baboy. Dahil ang pato ay nababagay sa baboy. Gawa kaya kayo ng munting pagsasalo. At tatawagin natin ‘tong “Hayuuuup kayo!”