Ayoko na.
Lagi na lang akong umiiyak. Gustuhin ko mang tumigil pero para akong sirang gripo na walang tigil sa pag-iyak. Ang sakit-sakit. Hindi ko naman ginusto pero bakit nangyari. Hindi ko naman hiningi pero bakit ganito. Walang katapusang pait at sakit.
May mga bagay na kahit anung pilit mo para abutin, hinding-hindi mo pa rin maaabot. May mga bagay na kahit ayaw mong mangyari, kelangang mangyari. May mga bagay na masakit, sobrang sakit, pero kelangan mong indain. Mga bagay na unti-unting nagtutulak sa’yo patungo sa mundo ng kawalan. Para kang buhay na patay, tulala at unti-unting kinakain ng pait ng mga alaala.
Lahat ng tao ay pinapangarap na mahalin din ng kanilang minamahal. Lahat ng mga babae ay pinapangarap na yayaing pakasalan ng kanilang minamahal. Pangarap ko na tinupad mo sa ibang babaeng sana’y nagmamahal sa’yo nang totoo.
Bakit ang dali nating solusyonan ang isang pagkakamali ng isa pang pagkakamali? Pakiramdam ba natin maitatama nito ang ginawa nating pagkakamali? Tama na ang isa, ‘wag mo naman dagdagan pa.
Tanggap ko naman… na binigyan mo siya ng anak pero ‘wag mo naman ibigay pati ang buong pangalan mo. Kasi andito pa naman ako. ‘Wag mo naman tanggalin ‘yung pag-asang kahit may anak ka sa iba, ako naman ang magiging asawa. ‘Wag mong hayaang mawala ‘yung natatanging magbibigay sa’kin ng karapatan para maging akin ka. ‘Wag… Sana ‘wag.
Kasi sobrang hirap. Sobrang sakit. Sobrang mahal na mahal kita.
Hindi ko talaga kayang intindihin ba’t kelangang pakasalan mo siya kung ako naman ang dapat. Bakit kelangang ibigay mo ang lahat kung pwede mo namang tapusin ang lahat. Bakit siya pa kung pwede namang ako? Andito ako. Ako na lang ang piliin mo.
Pero ayaw mo.
Kahit isang beses ba, naisip mo na nasaktan at nasasaktan ako? Kahit isang beses ba, naisip mo kung paano naman ako? Paano naman ako?
Sabi mo kakayanin ko. Pero, bakit parang hindi? Bakit sa araw-araw na lang, wala na akong ginawa kundi lumuha? Gabi-gabi na lang, ako’y tahimik na humihikbi. Quotang-quota na ako. Sagad na sagad na. Pero ang sakit-sakit pa rin.
Sabi nila, mauubos din daw ang aking luha, mawawala rin ang sakit. Pero lalo lang dumami ang aking luha. Lalo lang nadagdagan ang sakit sa bawat araw na ‘di kita nakikita.
Sabi rin nila, katangahan na raw ang aking ginagawa kasi minamahal pa rin kita. Kahit anung pilit nilang sabihin sa’kin na tama na, ayaw pa ring tumigil ng aking puso para mahalin ka. Kelangan ko raw magalit sa’yo para mas madali akong makalimot pero ‘di ko talaga kaya. Para sa’kin ikaw pa rin. Ikaw pa rin ang una at huling lalaking aking iibigin.
Sana bukas, sa makalawa o sa susunod na linggo, matuto naman na akong tumigil sa pag-iyak. Kahit para lang sa sarili ko. Para masimulan kong tanggapin na may mga bagay na mananatiling pangarap. At mga bagay na magsisimula ng mga bagong pangarap. Sana nga… Sana… Kasi ayoko na talagang umiyak.
Heart Beats 